Witamy w Rijece

Po pierwsze chciałbym zakomunikować czytelnikom, iż teraz jest nas dwóch. W prowadzeniu bloga będzie mi pomagał Kuba Domaradzki.
Po drugie, jak już napisałem i w tytule notki, jak i w poprzedniej notce, dziś opiszemy kapelę z miasta Rijeka (wł. Fiume). Nie będę się jednak rozwodził nad tym pięknym portowym miastem, jego przebogatą historią i.t.d. Zajmijmy się dość ekscentrycznym zespołem One Piece Puzzle.

na zdjęciu: One Piece Puzzle

Jak widać na powyższym zdjęciu zespół tworzą trzej mężczyźnie i ładna niewiasta. Ratka Rural, bo tak się niewiasta nazywa, szczególnie ładnie wygląda w włosach blond, jaki jest jej naturalny kolor włosów, nikt nie wie. Panna Rural i jej kompanii (Armageljon Espaljon, Bartol, gospodin T) tworzą niesamowitą mieszankę industrial metalu, hardcore punku i rytów bałkańskich. Do tej pory wydali jednego longplaya i jedną EP-kę. Ach, gdyby w Polsce kiedyś zagrali, na pewno bym poszedł, chociażby po to żeby popatrzeć sobie na Ratkę.

Przepraszam za słabą jakość nagrania, ale bracia Chorwaci też kręcą z czego popadnie, telefony komórkowe, słabej jakości kamery i.t.d. Zupełnie jakbym był w Polsce.

Cesarzowa Wysp Zielonego Przylądka

Ostatnio pisałem o twórcach znanych tylko w niektórych kręgach. Dziś będzie mowa o pewnym fenomenie. Ta kobieta mimo iż nie gra łatwej muzyki, jest powszechnie znana. Jeśli dodamy, iż Cesária Évora, bo o niej mowa pochodzi z małego archipelagu wysp na oceanie atlantyckim, o którym położeniu przeciętny Polak ma mgliste pojęcie. Prawdziwy Fenomen!

Nasz kabowerdański Fenomen

Cesária Évora całe lata pracowała na swą pozycję na rynku fonograficznym. Początki w latach 70-tych wcale łatwe nie były, nawet chwilowo Kabowerdanka nie śpiewała. na szczęście w latach 90-tych zaczęła odnosić sukcesy, pierw w Francji i swej ojczyźnie, potem na całym świecie. Cesária Évora współpracowała z różnymi artystami: chociażby z Teofilo Chantre (Cabo Verde), Eleftherią Arvanitaki, Tanią Libertad, Adriano Celentano, Bernardem Lavilliers i Polkami Dorotą Miśkiewcz i Kayah. Bez wątpienia największym hitem Cesárii Évory jest „Besame Mucho” Zaśpiewane w słynnym filmie „Underground” Emila Kusturicy

Życzę miłego słuchania. W następnym odcinku pojedziemy do Rijeki

W parku Waitangi

Waitangi – pakt między przedstawicielami Maorysów, a koroną brytyjską. Ale i również park w Wellington nazwany na cześć tego paktu. dzień podpisania tego paktu (6 luty) jest w Nowej Zelandii jako święto państwowe. Witajcie w Nowej Zelandii!
Jednym z ciekawszych nowozelandzkich formacji muzycznych jest Salmonella Dub.

Oto zespół

Zespół powstał w 1992 roku w Kalikurze, jako inicjatywa czterech facetów: Andrew Penmana, Davida Deakensa, Tikiego Tikane i Marka Tylera. tiki opuścił zespół w 2007 roku i rozpoczął karierę solową. Salmonella Dub poza rodzimym krajem jest popularna w Australii i Zjednoczonym Królestwie. Nasi Nowozelandczycy grają dziwną muzykę trudną do zaszufladkowania. Eksperci twierdzą iż jest to połączenie dubu i drum and bassu. Jeśli miałbym szukać podobieństw z innymi twórcami, to najbliżej Salmonelli chyba do Asian Dub Foundation. Sami posłuchajcie, jak różnorodna jest muzyka nowozelandzkiego Trio

Ekologia jako temat dla tekstu metalowego i parę innych fajnych rzeczy

Słowem wstępu: Będę pisał o czymś szczególnym, o czymś co w moim życiu odgrywa ważną rolę, mianowicie o muzyce. Sam niekiedy próbuję sił na perkusji. Nie będę pisał raczej o mainstreamie, choć pewnie zdarzą się wyjątki

Chciałbym zacząć od dobrze znanego na scenie metalowej, francuskiego zespołu Gojira.

Gojira to francuski zespół, grający muzykę z pogranicza death i thrash metalu. Zespół został założony w 1996 roku przez dwójkę braci: Joe (gitara) i Mario Duplantier (perkusja). W skład zespołu wchodzą także: Christian Andreu (gitara) i Jean-Michel Labadie (bas). jak do tej pory Francuzi wydali 4 płyty: Terra Incognita (2000), The Link (2003), From mars to Sirius (2005), The way of All Flesh (2008). Spośród całego motłochu death/trashowych zespołów, Gojirę wyróżniają 2 rzeczy:
– niesamowita wręcz łatwość z jaką łączą melodyjność, ciężkość i głębie (zarówno w wymiarze tekstowym jak i stricte muzycznym)
– zmienne tempo utworów, lepiej zastosowane nawet niż u kalifornijskiej grupy Morbid Angel.
Jedyną rzecz którą można zarzucić Francuzom to fakt, iż nie śpiewają w swoim języku ojczystym. Na szczęście angielszczyzną bracia Duplantier władają wyśmienicie i piszą świetne teksty. Przykładem może być pieśń „Flying Whales”, w której zespół w iście poetycki sposób, wyraża swój podziw dla ogromnych zwierząt jakimi są wieloryby.

Pozostaje mi tylko zachęcić was do kupienia któregoś z albumów i zasłuchania się w gitarowym tkactwie Joe, w tym w jaki sposób drugi z braci uderza w perkusje, a reszta muzyków im wtóruje.